De Mams
Waar zou ik beginnen?
Goh mams, ik heb het gevoel dat ik een boek over u zou kunnen schrijven.
Een boek vol met prachtige verhalen, avonturen en gedichten. Een boek vol prachtige feiten. Een boek vol lof.
Een boek waarin ik schrijf hoe je me opbracht, alles toonde, me de vrijheid gaf en me uiteindelijk ook achterliet. Vol met jou. Vol met kracht, wijsheid, en positieve macht. Vol licht, tijd en liefde.
Veel dingen weet ik nog niet, maar wat ik wel weet is dat er een wonderbaarlijke ecstatische droom van leven op me staat te wachten, en dit is allemaal dankzij jou.
mijn Schepper, mijn Godin.
& Mams, dit voel ik al zo lang, maar door jou heb ik zo’n ontzettend rijk leven. Rijk op alle facetten. Ze zeggen soms dat ik creatief ben, maar wat jij hebt gecreëerd, inclusief mij, daar zijn geen woorden voor.
Jij bent een wonder. Als ik je zie, zie ik geen obstakel maar een mirakel, een orakel. Mij altijd overspoelend met de diepste waarheid en raad, in woord, pracht en daad.
Je noemde onze laatste avond samen het mooiste moment in 4 jaar. We lachten, ik speelde gitaar en we zongen zelf samen. We spendeerden die laatste avond samen met een glimlach, passie en verbondenheid.
Je vroeg me ook of ik je ooit zal kunnen vergeven voor al die imperfecties van ons, en natuurlijk is het antwoord daarop vanzelfsprekend.
En toen, ineens, de dag erna. Een shockmoment. Gestikt op een stukje steak. Plotseling. Volledig verdwenen in mijn armen.
Paniek, deanimaties, te veel ambulances, een diepe slaap en weinig kans.
Het was uiteindelijk een lange slaap. Eentje van twee zenuwslopende, moeilijke en hartverscheurende weken.
Ik vertelde je veel tijdens die slaap, en zei ik je ook dat, of je nu koos om te strijd in vrede te verlaten, of om simpelweg terug tot ons te ontwaken, ik wat dan ook, ik onvoorwaardelijk van je zou houden. Voor altijd. En dat doe ik ook mams, en geloof mij, dat is oh zo eenvoudig.
Ik maak niet vaak beloftes, maar de belofte die ik je maakte op onze laatste dag samen, de belofte dat uw warmte, opvoeding en extremen de mensen oneindig lang zouden blijven raken, inspireren en verlichten, bij die belofte blijf ik.
Want nu ben je op een plek vol tijdloze rust; omringd door ziel en liefde, dat zag ik in onze laatste adembenemende momenten samen.
Mams, ik hou van u, wij zijn fantastisch, wij zijn echt, wij zijn éen, voor altijd, want de schoonheid van jouw kern leeft voort in mij en dat voelt onsterfelijk aan als thuis.
Ik ben zo trots op hoe oneindig sterk je altijd was, bent en zal zijn, voor jezelf, voor mij, rond mij en nu in mij. In ons allemaal. Sterk voor onszelf en voor elkaar.
Sabine, mams, wat een vrouw. Ze heeft mij gemaakt, en ze heeft voor mij gevochten, onvoorwaardelijk, tot het einde. Als een ware overwinnares.
Dit is niet enkel de reden dat ik hier vandaag vol leven, trots en jeugdigheid sta maar ook de reden dat ik iedereen van jullie de vraag wil stellen:
Waar willen wij, nu nog écht, samen voor vechten?
THE MOM
Where shall I start?
Gosh mom, I feel like I could write a book about you.
A book full of wonderful stories, adventures and poems. A book full of wonderful facts. A book full of praise.
A book in which I write how you lifted me up, showed me everything, gave me freedom and ultimately left me behind. Full of you. Full of strength, wisdom, and positive power. Full of light, time and love.
A lot of things I don't know yet, but what I do know is that a wonderful ecstatic dream life is waiting for me, and it's all thanks to you.
my Creator, my Goddess.
& Mom, I've been feeling this for so long, but because of you I have such an incredibly rich life. Rich in regards to all facets. They sometimes say that I am creative, but what you have created, including me, there are no words.
You are a miracle. When I see you, I see no obstacle, but a miracle, an oracle. Always flooding me with the deepest truth and counsel, in word, splendor and deed.
You called our last night together the most beautiful moment in 4 years. We laughed, I played guitar and we sang together ourselves. We spent that last evening together with a smile, passion and connection.
You also asked me if I will ever be able to forgive you for all our imperfections, and of course the answer is obvious.
And then, suddenly, the day after. A shock moment. Choked on a piece of steak. Suddenly. Completely disappeared in my arms.
Panic, de-animations, too many ambulances, a deep sleep and little chance.
It was a long sleep after all. One of two nerve-racking, difficult and heartbreaking weeks.
I told you a lot during that sleep, and I also told you that whether you chose to leave the struggle in peace, or to simply awaken back to us, whatever, I would love you unconditionally. Forever. And so do I mom, and believe me, it's oh so simple.
I don't often make promises, but the promise I made to you on our last day together, the promise that your warmth, upbringing and extremes would continue to touch, inspire and enlighten people indefinitely, I stand by that promise.
For now you are in a place of timeless tranquility; surrounded by soul and love, that's what I saw in our last breathtaking moments together.
Mom, I love you, we are fantastic, we are real, we are one, forever, because the beauty of your core lives on in me and that feels immortally like home.
I am so proud of how infinitely strong you have always been, are and will be, for yourself, for me, around me and now in me. In all of us. Strong for ourselves and for each other.
Sabine, mom, what a woman. She made me, and she fought for me, unconditionally, to the end. Like a true victor. This is not only the reason that I stand here today full of life, pride and youthfulness but also the reason that I want to ask each of you the question:
What do we really want to fight for?
