Ik voel me voor het ontvangen van de som geld van de Garage nu al voor een tijd in een time, space, ruimte; een periode; waaraan de sterkste vormen van afstoting, afwijzing, eenzaamheid, wanhoop, waanzin, twijfel, angst, delusie, misdirectie, niet begrijpen, verlies, misinterpretatie, waardeloosheid, cocreatie, on- en oververantwoordelijkheid, onvolwassenheid, constant en verlengden schulding bevonden (zijn en) worden, bezeten zijn/worden en (ver)slaaf(d) zijn/worden aan bod kwamen, komen en/of zijn gekomen. Ik ben niet zeker, maar ik hoop dat de intensiteit van deze periode me voorbereid heeft, pscyhoemotioneel, relationeel, mentaal, spiritueel en lichamelijk, om de ergste vormen en de worst case scenarios in verband met werk, relaties, muziek, het amuziekale en de rest van de bovenstaande themas en onderwerpen te kunnen dragen en ervan te genieten, op een manier waarop het potentieel, de uitbereiding en de actualiteit van de minder fijne, pijnlijke en ongewenste (potentiële) gevaren, valkuilen, misconcepties, pijnpunten en aandachtpunten steeds meer op de achtergrond verdwijnen, en convergeren naar een eindpunt van mijn leven, mijn dood, waarin enkel nog de leuke, volle, vervullende en ultieme zaken in mijn leven kunnen blijven, en verder aangetrokken worden. Zaken zijn het gevoel van voldoende zijn en hebben, voldoende bezitten, voldoende kunnen loslaten tot het punt dat dat niet meer hoeft, genoeg kunnen gedeeld hebben tot een punt dat enkel nog de meest nodige intenties overblijven, genereus, liefdevol en amicaal empatisch kunnen zijn naar zij die het verdienen, zij die rond mij zijn, rijkheid (willen, mogen, durven en kunnen) wensen, voelen, richten, ervaren, bijhouden, surfen op de getijden van de natuur, in de cultuur, samen, speels, trots, mooi, rustig en rustgevend, ontvangend en toerijkend.
Samen.
Hierbij hoort vaak ook de ongewenste, gedeelde en vergeetbare aspecten en fragmenten uit het archief, verleden en/of collectief verwijderen of vervangen, zodat de
Het is vaak heel moeilijk in te schatten wat te veel is en wat niet, wat niet langer goed is voor ons, het collectief en voor mezelf.
AI images terug onzichtbaar maken?
Blog posts terug onwilbaar maken?
Kunstwerken loslaten in een vorm waarin ze permanent loslaatbaar en accepteerbaar zijn?
Misschien is dit ook wel een sterktere vorm van de initiële schuld die ik heb gehad, al die AI images maken, en al die nummers hebben gemaakt die naar ‘modder’ klinken.
Ik was in paniek, ik was in schok, en verrast, door Midjourney, m’n eigen stem, Runway, en ik vind niet dat ik hier per se schuld aan heb, en vergeef mezelf. Zou wel graag een harmonieuze uitweg vinden. Misschien zijn de mensen waarvan ik ze zie op Instagram, die AI images delen etc, wel een extreem kleine fractie van mensen die kiezen op AI te delen, zonder het besef dat het geheim ervan, Disney, Pixar, Anime, etc. voor de jeugd misschien zou ontgoochelen. Wil anderzijds mensen, mezelf, familie, vrienden en m’n audience niet overmatig oppressen met AI images, die eventuele (toekomstige of onmogelijke) schoonheidsidealen nastraven, maar anderzijds doet de norm dit ook.
Ik zag net ook dat m’n blog nog actief stond, inclusief zoveel gemaakte accounts over verschillende bedrijven, gebruik makende van hun apparatuur. Vraag me ook af hoe mogelijkheid het is in harmonie met deze geopolitieke (verborgen) autoriteiten te leven zonder on- of overbodig conflict, strijden, projecteren; tumult, paranoïa en dus onnodige en illiusionare angst, wanhoop en non-presence, want die non-presence zorgt er ook voor dat ik de andere zaken niet kan vasthouden en ervaren. De simpelere dingen, ik hoorde gisteren Hannes praten over de kleine zaken die ze van hun werk en levenskeuzes kregen, zoals ticketen naar Jazz Middelheim, city trips, samenhorigheids en gelijkheidsgevoel door in het zelfde schuitje te zitten, en ik wil deze zaken ook kunnen, mogen, durven ervaren.
Er zijn heel veel reminders, triggers, geheugenfragmenten, aandachtspunten, zowel mentaal in mezelf, maar vooral ook heel concreet, actueel en tastbaar om me heen, zoals foto’s, boeken, sheets, audios, files, posters, spullen die me doen denken aan een bepaalde cyclus, patroon en/of gemoedstoestand waardoor het misschien (potentieel) heel moeilijk of onmogelijk is geworden om mezelf eruit te denken. Te veel zaken, die uiteindelijk geen terugslag hebben op de mate van geluk, welvaart, samenzijn en het welzijn van mijn leven, door te intens, onlosmakelijk en continue (en potentieel zelf steeds meer) terug geworpen te worden in mentale loops die steeds escaleren in iets leeg, niet vervullend en (onzichtbaar) ongewenst.
Een deel van mij denkt, vreest en weet foutief ook dat het te complex is, reisend naar een plek waar geluk niet meer mogelijk is. Te ver gevorderd op experimenteel vlak om anderen niet te gaslighten en mezelf niet te vervelen. Zoals het verliezen van iedereen, de herinnering waarin ik naar een andere dimensie werd gewoven met draad en naald terwjil ik naast Sarita lag, het kunnen ervaren om immens veel ‘onmogelijk kunst’ te maken waar ik, moest ik het ervoor, enkele jaren ervoor, gezien hebben, enorm trots op zou zijn en kunnen blijven mocht ik het gemaakt hebben, geld (min of meer) op een zekere manier zien binnenstromen. Zaken hebben gedaan die niet meer terug te keren zijn en waaraan m’n schuld voor het verdere verloop van mensen hun gevoel van heelheid, haalbaarheid, voldoening etc. te groot is om met een clean sheet, een schoon geweten of een rather optimistic/attractive/grounding conscience verder te gaan. Zoals bijvoorbeeld mijn aandeel in te zoveel gerookt en gesmoord te hebben, de finale keuze van Mams haar ‘plug the jack’, ondanks we met meerdere waren, de keuze om bepaalde drug op een bepaald moment (niet anders dan te kunnen en/of moeten) nemen, een slachtoffer zijn van m’n eigen ‘absoluut’ weten, begrijpen en zien, waardoor het leiden van de andere rondom mij, door compounding effect en/of m’n unieke situatie op jongere leeftijd voor mij, en dus voor hun ondragelijk wordt.
Het is misschien ook wel de laatste keer dat ik me in zo’n schaarse periode ga bevinden, voelen en zijn op vlak van de meest essentiele resources in het leven: mensen, samenzijn, welvaart, lachen, kunnen luisteren en het ervaren van fatsoen, overvloed, genoegheid en de rust in het zien gebalanceerd blijven van rijkheid, bliss en pracht ervaren en het overdreven willen weggeven.
Er is ook een aspect van mij, dat door nieuwsgierigheden en het reiken naar bepaalde informatiebronnen (William & Lea, Leo Gura, Wheels of Life periode, etc) erg specifiek is beginnen geloven, gelooft, geloofde en/of in aanmerking is gekomen met een spirituele, onzichtbare en/of goddelijke sfeer van zijn en/of denken waardoor ik of te wel in aanmerking kwam, kom en ben gekomen met het bovennatuurlijke (constante (over)duidelijke syncroniciteiten, het heel sterk ervaren hebben van het gevoel van hel voor het ontvangen van het garagegeld, tarot en de accuratie daarvan, etc) en/of door geloof, angst en toelegde moraliteit deze soort van ervaringen heel sterk ben beginnen versterken in mezelf. Ik wens een balans en steeds verfijnende balans in de leefbaarheid daarvan, en de potentiele actuele ondersteuning en meerwaarde, versus een belichaming van deze domeinen (kruin, ajna, onderbewustzijn, etc) die relatable, realistisch, gewenst is zonder mezelf te verliezen in overbelichting, waanzin, te gesloten zijn en/of worden en irrelatable ben, wat ik voor een groot stuk al ben of denk te zijn. Of net het tegenovergestelde. Denk, de Muse leren kennen in Goa en mee naar Belgïe kunnen nemen, versus leven met een perfecte vastgesnoven, angstige en nihilistische (Charlie) Aprilia. Ik wil enkel de meest gewenste, wenselijke, aspecten van deze hogere of niet bestaande fictieve sferen belichamen, en dus ook frequentieel delen in gesprekken, kunst en/of nalatenschap.
Anderzijds, enig kind, highly developpend country, Belgium, goede opleiding gehad op verschillende scholen, technische Universiteit gedaan, heel divers gaan zoeken, en op het punt zijn gekomen dat ik op 34 jaar ook heel die erfenis heb gekregen en heel erg m’n eigen heb gevolgd, zegt me misschien ergens dat ik gewoon veel te vroeg, veel te ver ben gearriveerd, gevorden en geïllusioneerd. Er is ergens een splits in mijn bewustzijn, die verantwoordelijkheid, het obviouse, het nodige en of het wenselijke niet confronteert en/of wil, mag, durft en/of kan confronteren omwille van een slachtofferzin, of een (superieuriteitsgevoelig) foutief weten en het opteren op een (fictieve en dus foutieve) god en/of autoriteit.
Het is de laaste tijd moeilijk geweest, zoals hierboven beschreven, het gevoel hebben andere te willen vanuit m’n hoofd, overidentificeren met een not-self, of een Alex, of het verleden, of met pure angst, het moeten blijven voelen van betrayal, verlatenheid en zieligheid etc. Ik heb het er echt mee gehad :)
Ik creëer en wil en wens een wrap up.
Ik wil ook een gezonde, vermengbare, gangbare en leefbare belichaming van:
wensen, willen, collectief dromen; lange termijn en in het nu
engels, pijn, vals, niet meer actueel, geldingsdrang en gangbare en deelbare trots, oprechtheid, nederlands, Pays Bas en het rustige en rustgevende
Stel je voor, dat de angst, fomo, het onrealistisch potentieel en de ‘over’will van de blog & streamingdiensten allemaal, naast de huidige intenties, nog eens door je zijn worden geprojecteerd en gemanifesteerd? Zou het dan modderig onrealistisch zijn? Te druk/afleidend? Niet meer actueel? Denk dat ik nooit echt zal weten wat het aan en uitzetten van informatiekanalen, incl. mijn blog of bepaalde (verborgen) kanalen zoals Spotify, Apple Music, Google Drive, iCloud, Samsung & TikTok Archives etc. echt initieert, veroorzaakt, heelt, helpt, verhindert en/of breekt, maar denk dat ik geen keuze heb mezelf te blijven afvragen wat het belangrijkst en het voornaamst en het dringenst hier rond is, toch?
Delen heeft iets heel slaafs, iets heel nefast, doods, het verliezen van resources, licht, inspiratie, know-how, plezier en volheid in kunst
Delen heeft iets heel moois, iets heel overvloedig, het kunnen lossen van resources, licht, inspiratie, know-how, plezier en volheid in kunst
Ik ga uit respect toe naar m’n innerljike kind, mijn nieuwe toenaderende grenzen en kern en mijn potentieel toekomstige familie ook even de diepste dalen uit m’n notes en herinneringen van de afgelopen werken, maanden en jaren delen. Ergens denk ik dat confrontatie met oudere aspecten van zichzelf ditrimenteel, naar beneden halend of nefast kunnen zijn voor mijn gevoel van eenheid, welzijn, integratie en verdienstelijkheid, anderzijds denk ik dat een journal bijhouden van de donkere aspecten ook belangrijk is voor een waarheidsgetrouwen verdere ontwikkeling, deze ‘laatste’ blog post en het (onnodig) expanderen van al die informatie, sentience en will door mijn huidig leven heen.
Misschien is het stoppen van mijn eerste mistake, THC smoren in België toen het illegaal (?) en/of stoppen alcohol, de poison of the norm, drinken was, wel de kern intentie die dit alles terug smooth gaat laten verlopen.
By the way,
An object or subject in our mind, a person, a country, a substance, a project, etc. can be acted upon or not. It can be symbolic or really tanginble and real. It can have a seat in our mind, or rest on our mind, for months, even if that thing is long gone, unreachable, untouchable, ungetable, farfetched, unwanted, unneeded, etc.
What determines if an object in one's mind should be acted upon? What does the function of something on our mind have? Can it be a request to be polarized by it? Merging with that person? In direction or in identity? Do I need that? Do I want that? Can I need that? Can I Want that? Do we need that? Do we want that? Can I need that? Can I Want that? Can I?